1. பிராமணக் கல்வி முறையும், பௌத்தக் கல்வி முறையும்
கல்வி என்பதன் உள்ளடக்கம் பல கூறுகளைக் கொண்டது. படிப்பு வெறும் பிழைப்பிற்கே என்ற கருத்து ஒடுக்கும் வர்க்கங்களின் கருத்தே. ஒவ்வொரு மாணவரின் அகத்தினுள் புதையுண்டிருக்கும் திறமைகளை வெளிக்கொண்டு வருவதே கல்வியின் நோக்கமாகும். தற்காலத்தில் நிலவும் பிழைப்பையே குறிக்கோளாகக் கொண்ட படிப்பை நிறுத்தி, விலக்க வேண்டும். சமுதாயத்தின் அனைத்துத் தளங்களிலும், நிலைகளிலும், எல்லா வளங்களையும் அளிக்க வல்லதான கல்வியை மக்கள் அனைவருக்கும் பெற்றிட வழி செய்ய வேண்டும். இப்பொழுது இந்திய துணைக் கண்டத்தில் நிலவிய கல்வி முறைகளை பற்றி பார்ப்போம்.
ஆதிகாலக் கல்விமுறை:
குடும்பத்திலும், நெருங்கி இணைந்திருந்த சமுதாயத்திலும் அன்றாடம் நிகழும் செயல்களில் பங்கு கொண்டு நேர் அனுபவங்களைப் பெறுவதன் மூலம் அக்கால குழந்தைகள் தமக்குத் தேவைப்படும் இன்றியமையாத திறன்களையும் பழக்கங்களையும் கற்றனர். உடனடியாக எழக்கூடிய நடைமுறைப் பயன்கள் கல்வியின் இலக்குகளாக இருந்தன. பெற்றோர்களும் சமுதாயத்தினரும் ஆசிரியர்கள் என்ற நிலையில் காணப்பட்டனர். சமுதாய வாழ்க்கை, பள்ளி வாழ்க்கையாக இருந்தது. அவர்கள் கற்க மேற்கொண்ட முறை (Trial and Error Learning) 'முயன்றுத் தவறிக் கற்றல் ' ஆசிரியர்கள் எனப்படும் தனிப்பிரிவினர் பண்டைய சமூகங்களின் தொடக்க நிலையில் காணப்படவில்லை. பெண்கள் ஆட்சி செய்யும் தாய்வழிச் சமூகமாக இருந்தபடியால் பெண்களும் கற்றனர்.
குருகுலக் கல்வி முறை (அ) பிராமணக் கல்வி முறை:
ஆரியர்கள் கி.மு.1500 முதல் மத்திய ஐரோப்பாவில் இருந்து சாரை சாரையாக கைபர், போலன் கணவாய் வழியாக இந்தியத் துணைக் கண்டத்திற்கு வந்து கொண்டிருந்தனர். இங்கு ஏற்பட்டிருந்த வேலைப் பிரிவினை பிற்காலத்தில் வர்ணங்களாக மாற்றம் அடைந்து பிறகு அதனை பார்ப்பனர்கள் திடப்படுத்தினார்கள். வேதங்களை அறிவதே கல்வியாக இருந்தது. வேதங்களில் ரிக்வேதமே பழையது. ரிக் வேதத்தை மொழி பெயர்த்தவர்களில் மிக முக்கியமானவர் மேக்ஸ் முல்லர். இவரது கூற்றுப்படி, வேதம் என்றால் ஆரியருக்கும் இந்நாட்டின் பு+ர்வகுடியினருக்கும் நடந்த சண்டையின் வர்ணனையே ஆகும். ஆரிய மொழிக்கு எழுத்து வடிவம் இல்லை என்பதால் அவர்கள் மனிதர்களிடையே வாய்மொழியாக வேதத்தைப் பரிமாறிக் கொண்டனர். இக்கல்வி முறையில் ஆசிரியரின் இல்லத்தில் தங்கி ஆசிரியருக்கு சேவை செய்து, கல்வி கற்பதுதான் போதிக்கப்பட்டது. மாணவர்கள் தமது பணியுடன் தொடர்புடைய வேதப் பகுதிகளை மட்டும் கற்றனர். ஆசிரியர் கூறுவதை மாணவர்கள் திரும்பத் திரும்பக் கூறி, அதனை மனப்பாடம் செய்வது கற்றல் முறையாகக் காணப்பட்டது. மாணவர்களது உச்சரிப்பில் ஆசிரியர் பெருங்கவனம் செலுத்தினார். இந்த மாணவப் பருவம் சராசரியாக 12 ஆண்டுகள் நீடித்தது. ஆசிரியரது சொல்லுக்கும், கட்டளைக்கும் உடனடியாகக் கீழ்ப்படிதல் மாணவர்களிடம் கட்டாயமாக்கப்பட்டது. ஆசிரியருக்கு பணிசெய்து அவரது ஓய்வு நேரத்தில் அவரிடமிருந்து மாணவர்கள் பலவற்றைக் கற்பது என்பது குருகுல முறையில் இயல்பாகும். சாதியப் படிநிலை இறுகிய பின்னர், பார்ப்பனர்கள் கல்வியை தங்களுக்கே ஏகபோகமாக அமைத்துக் கொண்டார்கள். சத்திரியரும், வைசியரும் தங்களின் வசதிக்கேற்ப கல்வி பெற அனுமதிக்கப்பட்டனர். இது வரை கல்வி பெற்ற சூத்திரர்களை கல்வியிலிருந்து முற்றாக வெளியேற்றினர். இதற்கு சார்பாக வேத சாஸ்திரங்களையும் எழுதிக்கொண்டார்கள். பிராமணர் இந்த மனு ஸ்மிருதியைப் படிக்கலாம், மற்ற சாதியாருக்கு (வருணத்தாருக்கு) ஓதுவிக்கக்கூடாது என மனுதர்மத்தின் அத்தியாயம்-1 பாடல் சுலோகம்-103-ல் சொல்லப்பட்டுள்ளது.
பின்னாளில் மனுதர்மத்தில், 'படிக்கும் சூத்திரனின் நாவை அறு, பிறர் படிப்பதை கேட்கும் சூத்திரனின் காதில் கொதிக்கும் எண்ணெயையோ, ஈயத்தையோ ஊற்ற வேண்டும்” என மேல் சாதி வெறியில், சட்டமாக இயற்றிக் கொண்டனர். இதன் இலக்கியச் சான்றாக, தன் முயற்சியால் வில் வித்தை கற்றுக் கொண்ட ஏகலைவனின் கட்டை விரல் நய வஞ்சகமாக பலி வாங்கப்பட்டதைக் கொள்ளலாம். அதே போல் தவம் செய்ய சூத்திரருக்கு உரிமையில்லை என்று கூறி, இராமன், காட்டில் தவம் செய்து கொண்டிருந்த சம்புகனின் தலையை வெட்டிக்கொன்றது பதிவு செய்யப்பட்டது. பெண்களுக்கு தொடக்கத்தில் கல்வி பெற சமவாய்ப்புகள் அளிக்கப்பட்டன. எனினும் பின்னர் சூத்திரர்களோடு சேர்ந்து சமூகத்தின் ஒட்டுமொத்த பெண்களுக்கும் கல்வி மறுக்கப்பட்டது.
பௌத்த கல்வி முறை:
குரு குலக்கல்வி முறையில் ஆசிரியர் ஓர் எதேச்சதிகாரியைப் போன்று செயல்பட்டார். ஆனால் பௌத்த அசிரியர் அவ்வாறு சர்வாதிகாரி போன்று இல்லாமல், பள்ளிகளின் நிருவாகத்தில் மாணவர்களையும் பங்குபெற வைத்தனர். மேலும் அவர்களது கருத்துக்களுக்கும் மதிப்பு அளிக்கப்பட்டது பௌத்த கல்விமுறையில் தாய்மொழியில் கல்வி பயிற்றுவிக்கப்பட்டது. குருகுல கல்வி முறையில் வட மொழிக்கே முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டது. அது போல், தனிப்பட்ட ஆசிரியர்களைக் கொண்டு இயங்கிய குருகுல கல்விக்கு பதில், பௌத்த கல்வி முறையில் விஷாரங்கள் (கல்விக் கூடங்கள்) செயல்பட்டன.
புஸ்யமித்திர சுங்கன் என்ற பார்ப்பனன், அரசர் இரண்டாம் அசோகனின் (அசோகனின் பேரன்) படைத்தளபதியாக இருந்தவன். அந்த புஸ்யமித்திர சுங்கன் அரசனையே கொன்று, அரசாட்சியைக் கைப்பற்றினான். பின்னர் இந்தியத் துணைக்கண்டம் முழுவதும் பரவியிருந்த புத்த மார்க்கத்தையும், புத்த பிக்குகளையும் அழித்தொழிக்க ஆணையிட்டான். இதனால் புத்த மார்க்கம் இந்தியத் துணைக் கண்டத்திலிருந்து மறையத் தொடங்கியது. புத்த கல்வி முறை மறைந்து, மீண்டும் பார்ப்பனக் கல்வி முறை முன்பிருந்த வீரியத்துடன் மக்களை நசுக்க வந்தது. சாதிய ஒடுக்குமுறை கடினமாக்கப்பட்டது. இந்தியத் துணைக்கண்டத்து மக்களின் இருண்ட காலம் சுங்க அரசனின் மூலம் தொடங்கியது.
(தொடரும்...)
- இராஜேந்திர பிரசாத்,
சென்னைப் பல்கழைக் கழகம்
சென்னைப் பல்கழைக் கழகம்
